Większość badaczy jest zgodna, że nazwy poulaines i cracoves pochodzą od Polski i Krakowa. Francuzi nazywali je le soulier de poulaine („buty pochodzące z Polski”) lub po prostu poulaine albo poleyn. Buty wykonywano z każdego rodzaju materiału, w tym welwetu i skóry, często były też wyszywane perłami lub złotem. Lewy i prawy but były odmiennej barwy i kontrastowały z odpowiadającymi im nogawkami.
Poulaines były noszone w całej Północnej Europie. Historycy mody interpretują to jako potwierdzenie, iż poulaines łączą się z dekadencją i rozwiązłością. Buty te były również łączone z odrodzeniem pogaństwa, dlatego też Kościół katolicki w wydawanych przez papieża bullach regulował, kto może nosić tego typu obuwie. Po roku 1500 buty z wydłużonymi noskami niemal całkowicie zanikły i pojawiły się ponownie dopiero w okresie rewolucji seksualnej w latach 60. XX wieku.
Louis Vuitton, kolekcja lato 2013
Powód przyprawienia butom
obcasów był prozaiczny - dzięki temu mężczyznom łatwiej było utrzymać nogi w
strzemionach podczas jazdy konnej. Później buty na obcasie razem ze swoimi
właścicielami zsiadły z koni i dumnie wkroczyły na salony, stając się modnym dodatkiem
obuwia. Męskiego. Kobiety pożyczyły obcasy dopiero kilka dekad później.
Niziutka Katarzyna Medycejska nie chciała wyglądać na 14-letnią dziewczynkę,
którą była w chwili ślubu z księciem z Orleanu, kiedy stawała przed ołtarzem.
Dlatego w 1533 r. zamówiła u weneckiego szewca buty na obcasie. Dodała sobie
kilku upragnionych centymetrów wzrostu i na zawsze zmieniła obuwniczą modę,
choć początkowo buty na obcasach nosiły głównie weneckie prostytutki.
Portret konny Karola I Stuarta
Ślub Katarzyny Medycejskiej
